Psychologiczne i pedagogiczne aspekty opieki

Starzenie się to naturalny proces, który zachodzi w życiu każdego z nas, uwzględnia wiek biologiczny i stan psychiczny oraz sytuację społeczną osoby w podeszłym wieku. Zdrowie jest najwyższą wartością w życiu. Starszy człowiek często nie może się pogodzić ze zmianami starczymi w układzie kostno-stawowo-mięśniowym, jest narażony na częste złamania kości i leżenie w łóżku, a tym samym na odleżyny i zapalenie płuc. W związku ze zmianami w stawach, człowiek starszy ma trudności w wykonywaniu codziennych czynności, jest osłabiony, do poruszania się używa wózka bądź balkonika. Medycyna oferuje dzisiaj różne formy rehabilitacji dla pacjentów, które z czasem z pomocą fizjoterapeuty usprawniają chorego. Pomoc pielęgniarki w pokarmach czy przy zabiegach pielęgnacyjnych opiera się nie na wykonaniu wszystkiego za chorego tylko zachęcaniu do samodzielności. Porady lekarskie dotyczące rodziny chorego dotyczą głównie zaakceptowania niepełnosprawności chorego i podjęcia się roli opiekuna a także wytworzenia atmosfery życzliwości i zrozumienia, a nie litości. Rodzina przystosowuje mieszkanie do potrzeb chorego, nie wyręcza osoby w czynnościach samoobsługi, ponieważ spadnie samoocena i wartość chorego. Prawidłowa postawa rodziny polega na podtrzymywaniu wiary chorego we własne siły, pomocy w wyrabianiu zaradności osobistej i pobudzaniu do działania. Rodzina zapewnia poczucie bezpieczeństwa, w przypadku bezradności z zaistniałej sytuacji zwraca się o pomoc do różnych instytucji społecznych.